Þá er það framkvæmdastjórnin!

Þá er komið að því; ég er komin í framboð til framkvæmdastjórnar og því  um að gera að tala við sem flesta og kynna sig sem best. Ég hef nefnilega aldrei staðið í kosningabaráttu fyrir sjálfa mig fyrr. Hins vegar hef ég oft unnið í kosningabaráttu, bæði fyrir Reykjavíkurlistann og Samfylkinguna.

Í fyrsta skiptið sem ég bauð mig fram í pólítískt embætti var þegar ég var beðin um að koma í stjórn Verðandi sem var félags ungs alþýðubandalagsfólks og óháðra - og ég var einmitt óháð. Þá fór ég í stjórn sem var undir forsæti eins núverandi og eins verðandi þingmanns; þ.e. Helga Hjörvars og Róberts Marshall. Þar gaf ég út fréttabréf og fór svo á fullt í kosningabaráttuna fyrir Reykjavíkurlistann 1994. Það var ótrúleg stemning og þar skipulagði ég tónleika, skrifaði greinar og sökkti mér svo á kaf að dóttir mín sem þá var fimm ára hélt að ég ynni á kosningaskrifstofu Reykjavíkurlistans á Laugaveginum en ekki hjá Tryggingastofnun aðeins ofar á Laugaveginum.

Eftir frækilegan kosningasigur Reykjavíkurlistans var ég komin með bakteríuna og vildi halda áfram. Ég vildi þó ekki fara inn í neinn einn af þeim flokkum sem stóð að Reykjavíkurlistanum - ekki ennþá. Ég endaði sem formaður Regnbogans - Reykjavíkurlistafélagsins í Vesturbænum. 

Það var svo ekki fyrr en 1998 sem ég ákvað að ganga í Kvennalistann. Þá var sameining vinstri aflanna komin á dagskrá og og vildi ég að staða Kvennalistans yrði sem sterkust þar. Þangað hafði ég líka tengsl sem náðu allt aftur til ársins 1992 þegar ég starfaði í ritnefnd Veru. Ég var svo starfsmaður í kosningabaráttunni fyrir borgarstjórnarkosningarnar 1998 og ætlaði svo í kennsluréttindanám um haustið. Það fór á annan veg því um haustið bauðst mér að gerast starfskona Kvennalistans. Fyrir stjórnmálafíkil eins og mig var ekki um annað að ræða en að taka því boði og við tóku spennandi en erfiðir tímar sameiningarveturinn 1998 - 1999. Þar gekk á ýmsu en niðurstaðan varð sú að um vorið var ég enn og aftur farin að starfa í kosningabaráttu og nú fyrir Samfylkinguna.

Einhvern tíminn á þessu tímabili gerðist ég svo talskona Grósku - félags sem fyrst og fremst var stofnað kringum sameiningarhugsjón jafnaðarmanna. Ég var hvorki langlíf né áberandi talsmaður enda var hlutverki Grósku að ljúka nú þegar hugsjónin um sameiningu jafnaðarmanna var að rætast.

Veturinn eftir lauk ég svo kennsluréttindanámi og að því búnu héldum við fjölskyldan til Danmerkur þar sem ég nam menntunar- og stjórnsýslufræði í Roskildeháskóla. Ég fór þó ekki í pólítískt frí því þegar leið að kosningum 2003 stóð ég ásamt fleiri Íslendingum í Danmörku að því að fá Guðrúnu Ögmundsdóttur út og skipulagði fund með henni. Sá fundur breyttist reyndar í fund með fulltrúum flestra framboða þegar stuðningsmenn annarra flokka áttuðu sig á því að Samfylkingin ætlaði að senda fulltrúa sinn út. Niðurstaðan varð fullt Jónshús og mjög skemmtilegur fundur sem vonandi hefur skilað Samfylkingunni nokkrum atkvæðum.

Þegar heim var komið starfaði ég fyrst sem ráðgjafi hjá Símenntunarmiðstöðinni á Vesturlandi og síðar sem verkefnastjóri hjá Mími símenntun. Þar starfa ég að fullorðinsfræðslu og menntun þeirra sem skemmsta hafa skólagönguna.

Enn lætur pólítíkin mig ekki í friði. Nú er ég komin í stjórn Samfylkingarfélagsins í Miðbænum, skrifa stundum á Trúnó, tek þátt í ritstýra blaði Samfylkingarinnar í Reykjavík fyrir kosningarnar og fleira og fleira.

Stjórnarflokkarnir tala um að mánuður sé stuttur tími í pólítík. Það er rétt og enn getur margt breyst. Sextán ár eru hins vegar langur tími, allt of langur tími í afturhaldspólítík og forræðishyggju.  Ég ætla ekki að leggja á liði mínu, hvorki í kosningabaráttunni né í starfinu í kjölfar kosninga.

Gæsahúð

Það var gaman á landsfundi Samfylkingarinnar í dag. Ég fékk oft gæsahúð undir ræðu Ingibjargar Sólrúnar og Helle Thorning Schmidt og Mona Sahling voru báðar frábærar. Það verður gaman þegar þessar þrjár verða allar komnar í stjórn hver í sínu landi.

Þarna fann ég sterkt hvers vegna ég var komin þarna - hvers vegna ég hafði verið að vinna allt þetta pólítíska starf undanfarin ár. Þessar þrjár frábæru konur settu allar jafnaðarstefnuna fram sem forsendu velferðar og vaxtar og sem  hinn augljósa valkost fyrir þá sem vilja velferð, fyrir þá sem vilja að allir séu þátttakendur í velferðinni, ekki bara sumir útvaldir. Fyrir þá sem sjá að hægri flokkarnir hafa hvorki áhuga né skilning á velferð.

 En við vorum ekki bara komin þarna til þess að hlustaá ræður. Við vorum komin til þess að vinna málefnavinnu og líka til þess að hitta gamla félaga og nýja úr baráttunni.